‘Stil je niet-stilte beschouwend, zul je gaan doorzien hoe we alles wat ons overkomt, per se willen kunnen ‘vatten’. Ons leven moet passen binnen het raamwerk dat wij daarvoor in gedachten hebben’ schreef ik in een eerdere blog.
Dat raamwerk blijkt een prachtige naam te hebben: cognitief sjabloon. ‘Gaande de mystieke weg worden we verlost van de cognitieve sjablonen die we op de werkelijkheid leggen en die het bestaan klein, overzichtelijk en walgelijk maken’, lees ik in een boekbespreking.
En laat dit nu precies beschrijven wat Liber je kan brengen: door met een ongeïnformeerd en oneindig oor aanwezig te leren worden voor wat in ons cognitief en sjabloonmatig is, wint in ons de aanwezigheid van het oneindige, onbenoembare en altijd verse en frisse, zozeer aan kracht, dat we daarin ons, typisch, menselijk, eigen en onderscheidend vermogen mogen gaan weten. En niet in het kunnen vasthouden aan onze conditionering.
‘Wie precies weet waar hij in het leven naartoe wil, zal daar ook komen – en dat is zijn straf. Maar echt leven is een avontuur’ lezen we dan ook wat verder in dezelfde bespreking.
Maar wat zal ik hier losse zinnen citeren als we met toestemming van de auteur hier zijn hele verhaal mogen overnemen? Graag en met dank. Aan de auteur, Jean-Jacques Suurmond, en de redactie van Benedictijns Tijdschrift 2018/2 waarin deze boekbespreking oorspronkelijk verscheen.
