‘Look Mickey’

Het heilige muurtje in de kapel van ZeeVELD, heeft gezelschap gekregen van Roy Lichtenstein. Een afbeelding van zijn schilderij waarop Donald Duck vol trots een enorme vis aan de haak denkt te slaan: zich zelf.

‘Wat levert Liber me op?’ wordt weleens gevraagd. Zie hier het antwoord. Zicht. Een open oog voor de mate waarin we eerst zelf ons geluk of ongeluk definiëren, om vervolgens aan het duwen en trekken te slaan om wat ons overkomt – de wil van het leven voor ons – passend te krijgen binnen ons zelf bedachte kader – onze wil voor het leven.

Als we zeggen: ‘oh, wat ben ik toch gelukkig’, of ‘oh, wat ben ik toch ongelukkig’, zeggen we eigenlijk zoveel als: ‘oh wat heerlijk dat mijn wil wet is’. Of juist: ‘wat vervelend toch dat het leven niet doet wat ik wil’.

‘Look Mickey, I’ve hooked a big one!!’ Zolang we aan de kraan van ons eigen zelfbesef staan, zijn ‘spirituele ontwikkeling’ of ‘persoonlijke groei’ andere woorden voor zelfkieteling.

 

Geen eisen maar cadeaus

Hoe verschillend ook de verschijningsvorm, het fundament van iedere beproefde spirituele discipline, uit het oosten net zo goed als uit het westen, draait om dezelfde erkenning: zeker, heiligheid woont in ons hart, maar tussen ons en dat hart staat ons ego. En tenzij we de teugels daarvan overgeven aan buiten ons eigen hart gelegen ‘sacristies’, rituelen of disciplines, zal dat hart niet alleen van ons heilige, maar ook van ons onheilige de woonplaats zijn. En dus een strijdtoneel.

Lees verder »