Zo de roep, zo de echo

Achtereenvolgens rijden het erf op: een busje met twee schilders die onderhoudswerk komen plegen, een busje met twee mannen voor de schoonmaak van het houtwerk buiten, een busje met drie schoonmakers voor de ‘gewone’ schoonmaak, een auto met nog weer een schoonmaakmedewerker en een fiets met een vrijwilliger die een nieuwe versterker komt installeren.

Ik snap er werkelijk helemaal niets van. Zoveel aandacht en werk als er in een eenvoudige groepsaccommodatie gaat zitten. Alsof het een gigantisch huis zou zijn.

Of misschien moet ik het van de andere kant bekijken? En loopt het hier als een trein omdat we zoveel aandacht en liefde in het huis stoppen?

‘Zo de roep, zo de echo’ las ik laatst.

Mooie spreuk. Die in het geval van ZeeVELD ook zeker klopt.

Om wat de stilte baart

Stil te worden is als vrouw te worden. En moeder. Een en al bereidheid om ieder woord te beminnen en te ontvangen; vervolgens onbeweeglijk te wachten en tenslotte te baren: het levengevende woord. En weer. En nog weer eens.

Lees verder »

Leven zonder waarom

Hillary Clinton weet waardoor ze de verkiezingen verloor: ‘de FBI brak het momentum’. Dat zou best eens waar kunnen zijn. Maar minstens zo oorzakelijk lijkt

Lees verder »

Miserere

‘Hoe kwam je erbij’, wordt me wel gevraagd, ‘bij die Liber doe-het-zelf coachingsmethodiek?’. ‘Psalm 51’, zeg ik dan. ‘Psalm 51 en Allegri’. Klik op de afbeelding om verder te lezen.

Lees verder »