Achtereenvolgens rijden het erf op: een busje met twee schilders die onderhoudswerk komen plegen, een busje met twee mannen voor de schoonmaak van het houtwerk buiten, een busje met drie schoonmakers voor de ‘gewone’ schoonmaak, een auto met nog weer een schoonmaakmedewerker en een fiets met een vrijwilliger die een nieuwe versterker komt installeren.
Ik snap er werkelijk helemaal niets van. Zoveel aandacht en werk als er in een eenvoudige groepsaccommodatie gaat zitten. Alsof het een gigantisch huis zou zijn.
Of misschien moet ik het van de andere kant bekijken? En loopt het hier als een trein omdat we zoveel aandacht en liefde in het huis stoppen?
‘Zo de roep, zo de echo’ las ik laatst.
Mooie spreuk. Die in het geval van ZeeVELD ook zeker klopt.
