Zo de roep, zo de echo

Achtereenvolgens rijden het erf op: een busje met twee schilders die onderhoudswerk komen plegen, een busje met twee mannen voor de schoonmaak van het houtwerk buiten, een busje met drie schoonmakers voor de ‘gewone’ schoonmaak, een auto met nog weer een schoonmaakmedewerker en een fiets met een vrijwilliger die een nieuwe versterker komt installeren.

Ik snap er werkelijk helemaal niets van. Zoveel aandacht en werk als er in een eenvoudige groepsaccommodatie gaat zitten. Alsof het een gigantisch huis zou zijn.

Of misschien moet ik het van de andere kant bekijken? En loopt het hier als een trein omdat we zoveel aandacht en liefde in het huis stoppen?

‘Zo de roep, zo de echo’ las ik laatst.

Mooie spreuk. Die in het geval van ZeeVELD ook zeker klopt.

Ik, wie ben ik?

Bouwen we een huis, we beginnen bij het begin. Tegen alle wetten van de zwaartekracht in, beginnen we met ons levenshuis bij het dak. Niet bij de vraagtekens, maar bij de uitroeptekens van ons bestaan. Klik op de afbeelding om verder te lezen

Lees verder »

Herberg of stal

Het grootste gevaar van uitwassen van excessieve irrationaliteit – Orlando, de moord op Jo Cox, een mogelijk Brexit, presidentskandidaat Trump – is dat ze de

Lees verder »

Onthechting

Monnikenwerk in een woord omschreven: onthechting. ‘Dying to self is at the heart of the spiritual journey’. Lees hier wat de Franciscaner monnik Richard Rohr er verder over zegt.

Lees verder »