Er wordt wel gezegd dat huizen zelf hun bewoners kiezen. Zouden ze ook zelf hun indeling en inrichting kiezen?
Nu ook de laatste details van de verbouwing van Het Janhuis zijn ingevuld, dringt deze gedachte zich steeds weer op. Alsof het huis zichzelf gevonden heeft en iedere ruimte nu lekker in z’n vel zit. Helemaal goed, niets meer aan doen.
Misschien heeft het ermee te maken dat hier een lang proces van ‘slow architecture’ aan vooraf ging? Ik heb er vaak zwijgend op een stoel gezeten, niet eens zozeer zoekend naar antwoorden als wel beschikbaar voor het kennelijk ongemak dat het huis met zich meedroeg. En steeds weer liet ik anderen meepraten: ‘wat denk jij? Dit dan de keuken, hier een ander raam, deze muur doorbreken?’ Als een arts die een patiënt beklopt en betast, maar de zere plek maar niet kan vinden.
En ineens was daar toen een onverwachte doorbraak. De aanvankelijk voor maart geplande renovatie van het dak van de boerderij moest worden afgeblazen. ‘Niet uitgesloten kon worden’ dat daarin vleermuizen of gierzwaluwen zouden wonen. Het Janhuis aarzelde geen moment, schoof zichzelf als alternatief bouwproject naar voren en razendsnel begonnen de puzzelstukjes van een plan van aanpak in elkaar te vallen, met dank ook aan de onvermoeibare input van aannemer Cornel Borst en architect Harry van Wilsem.
Wat Janhuis 2.0 te bieden heeft?
Extra opslagruimte voor onze vaste gasten. Zodat ze niet bij elk bezoek weer alles hoeven mee te slepen. Een slaapkamer die, geen bed te zien, individuele ceremoniële retreats kan huisvesten. Een extra badkamer. Een nieuw ingedeelde hal die de begane grond omtovert tot een zelfstandig retreat appartement wanneer bewoners van het grote huis de boven-slaapkamers er graag extra bij willen hebben. Een nieuwe trap, klaar om doorgetrokken te worden naar zolder zodra we daar een vierde slaapkamer realiseren. Gescheiden verwarmingszones: begane grond buiten gebruik? Terwijl daar de thermostaat op 15 staat, kunnen slapers boven het zich toch behaaglijk maken.
Alles wat het huis aan potentie in zich droeg, schenkt het de bezoeker nu met meer dan gulle hand. Verbeeld ik het me, of heeft het zelfs leren spreken? Niet meer dan een enkel woordje, maar toch. ‘Welkom’ lijk ik het te horen zeggen. ‘Welkom’.
Begane grond met bedden ingeklapt…
