Twee televisie-uitzendingen uit de Abdij van Egmond hielden me de afgelopen dagen bezig.
Eerst was daar de professie van een nieuwe monnik. In het bijzonder raakte me daarbij een gebedsfrase hoe God Abraham opriep “zijn land, zijn familie en zichzelf te verlaten”.
En toen was daar zondagmiddag Kloostergasten. Waarin CDA-leider Henri Bontenbal verzuchtte dat hij ‘God’ “weleens zou willen ervaren aan de argumentatie voorbij”.
Twee zinnen uit een enorme woordenbrij die maar in me bleven doorklinken. Kennelijk wilden ze me iets vertellen. Maar wat?
Vanochtend viel het kwartje.
Ineens besefte ik weer: van nature wonen we al in de ervaring waar Henri naar hunkert. In dat weten, vertrouwen of ‘geloof’, gedragen te worden door een mysterie dat zich boven alle benamingen verheft. Onszelf ondanks zijn we daarin geborgen. Waarmee we in die zin ‘gelovig geschapen’ zijn.
Dus dat is het probleem niet.
Moeilijk wordt het pas als we bezwijken voor de bekoring ons uit dat diepe weten een weg naar de oppervlakte te ‘beargumenteren’. Onszelf een artificieel ‘ík’ proberen te creëren, opgebouwd uit de ‘argumenten’ van wat we denken en voelen.
De oorspronkelijkste bedoelding van het monniksleven, van alle vormen van geloofsleven misschien wel: ons voor die bekoring te behoeden. Ons ‘gemaakte’ ik te verlaten. Niet om ons te redden vóór ‘God’, maar ván onszelf.
Maar hoe werken die dingen: zeker als het om existentiële vraagstukken gaat is het ingewikkeldste ons meestal nog niet complex genoeg. Met als gevolg dat de woorden en wegen van onze geloofstradities door de tijd heen worden als bomen waardoor we het bos niet meer zien.
Wat de reden was om met Liber op de proppen te komen. Een levensbenadering die niet vertrekt bij de een of ander geloofsrichting of spirituele stroming, maar die je leert als in volkomen verlatenheid aanwezig te worden voor wat je gedachten en gevoelens ook maar weerspiegelen, ook waar het om geloof of geloofsverlangens gaat.
Concentreer je op deze ene oefening alleen – maak het niet moeilijker dan het al is! – en gegarandeerd gaat je dagen: ‘wat een vreemd verlangen is dat eigenlijk, die behoefte aan meer Godservaring, aan een sterkere beleving van geborgenheid. Waarom reiken naar wat al hoog en breed aan me gebeurt?!
Ben je monnik en vind je het zelfs na jaren bidden toch verdraaid lastig, ‘jezelf te verlaten’? Of ben je een Henri Bontenbal en zou je ook weleens uit die gevangenis van je eigen argumenten verlost willen worden? Probeer Liber zelf, probeer Liber hier.
