Voor het eerst sinds lang, heel lang, ja echt heel erg lang, was ik weer eens buiten de hekken van ZeeVELD. Er viel niet aan te ontkomen: ik moest aan een nieuw paspoort.
Het gemeentehuis bleek een oase van rust, ritme en regelmaat en niets vermoedend besloot ik in het naburige winkelcentrum een croissantje te gaan kopen.
Half een in de middag. Spitsuur.
Ik was nog geen minuut binnen of besefte: ‘geen wonder dat Trump heeft gewonnen. Volkomen sufgeprikkeld leeft de mens van vandaag als in een op hol geslagen mallemolen.
Fake News? Fake Living zul je bedoelen.
Zo groot is het aantal ‘boodschappen’ dat op ons wordt afgevuurd, en er moet zoveel, dat het geen wonder is dat steeds meer mensen op slot gaan; alleen nog oor hebben voor de stem van hun onderbuik
Wie nog recht van krom, licht van donker, zou willen onderscheiden, moet wel heel stevig in z’n schoenen staan om wat zich in concurrentie daarmee opdringt, althans enigszins buiten de deur te houden.
Zo gewend geraakt aan stilte en afzondering, was het besef van de betekenis, ik zou bijna zeggen ’het loon’ ervan, in me in slaapgevallen. Totdat ik vanochtend meemaakte welke prijs we met z’n allen betalen voor een leven getekend door het tegendeel.
Wat hebben de Democraten over het oog gezien waardoor zich in de USA een rode golf kon manifesteren? Wat zag zogenaamd weldenkend Nederland niet waardoor extreemrechts ook hier aan z’n opmars kon beginnen?
De vraag lijkt me eerder of het toerental van de westerse samenleving niet al zo hoog is opgelopen dat er van ‘zicht’ al lang geen sprake meer is.
‘Keren wij dan naar binnen, naar dat intieme licht. Daar moet de reis beginnen, op ’s levens waarheid gericht’.
