Ooit wil ik nog eens een boek schrijven over tegeltjeswaarheden. Of misschien een serie retraites organiseren, daarop gebaseerd. Vandaag aan de beurt: ‘wie een kuil graaft voor een ander… ‘.
Hebben opbloeien en verzachten met elkaar te maken? Volgt het een uit het ander of het ander uit het een?
In weer een mooie toevoeging aan de site ‘All of Bach’ speelt Dorien Schouten het koraal ‘Wer nur den lieben Gott läßt walten’. De tekst
Valt het leven je soms zwaar? Zet je denken, voelen en denken over je voelen eens op z’n kop. Zoek je heil niet in spirituele oefeningen die je kunnen helpen recht te trekken wat jij als krom ervaart, maar in de oefening je situatie, hoe die ook is, te leren zien als een middel waar de Geest – kennelijk – iets mee kan.
Stil te worden is als vrouw te worden. En moeder. Een en al bereidheid om ieder woord te beminnen en te ontvangen; vervolgens onbeweeglijk te wachten en tenslotte te baren: het levengevende woord. En weer. En nog weer eens.
Wie bang is dat de mens zoals we ons die nu denken, ten onder zal gaan heeft gelijk, om de eenvoudige reden dat hem dat bestaansrecht niet is gegeven. Zo is hij niet ‘ontworpen’. (Lees hier verder)
Heeft ZeeVELD zoveel aandacht nodig omdat het zo goed loopt? Of loopt het zo goed door alle aandacht die het krijgt?
