‘Het is aan ieder Christen het evangelie te verkondigen. Desnoods met woorden’. Franciscus van Assisi zou het gezegd hebben, en ik moest er de afgelopen dagen voortdurend aan denken.
Want zelden was er een groep in huis met zoveel positieve (‘evangelische!’) energie. Ze vertrokken vanochtend en ik zit nog te stuiteren op mijn stoel. 25 jonge ‘changemakers’ uit Europe, het Midden-Oosten en Afrika, ieder op eigen manier toegewijd aan het bevorderen van dialoog, empathie, intercultureel begrip en een wereld met minder conflicten. Door Changemakerexchange in ZeeVELD bijeengebracht voor ‘peer to peer’ ontmoetingen en gesprekken. En de aanmoediging om met elkaar, over alle grenzen heen, de mogelijkheid van nieuwe samenwerkingsverbanden en projecten te exploreren.
Wat me zo ontroerde: hoe de deelnemers bijna tastbaar door eenzelfde motor of verlangen werden gedreven. Wat van een groep ‘vreemden’ direct al een groep verwanten maakte. Maar minstens zo bijzonder vond ik om te zien hoe ieders oor voor de innerlijke stem, resulteerde in een geweldige, naar buiten gerichte daadkracht.
Optimisme, vreugde, hoop, levenszin, samenwerkingsgezindheid, de wereld willen verbeteren, al die kwaliteiten waarvan ik altijd roep dat ze het wezenskenmerk zijn van een spirituele instelling, waren in deze groep in overdaad aanwezig. En dat terwijl het woord spiritualiteit er helemaal niet aan te pas kwam. Nou ja, afgezien dan van de keren dat ik niet kon nalaten erover te beginnen…
De blauwdruk voor de toekomst van de stichting en ZeeVELD ziet in het faciliteren van (innerlijke) transitieprocessen onze missie. Niet omdat het kunnen meereizen met de geest van de tijd, zeker nu, zo aan de orde is, maar omdat de mogelijkheid tot voortdurende innerlijke en uiterlijke verandering en vernieuwing, is wat een mens tot mens maakt.
Zijn robots een bedreiging? Wel als we niet afleren onszelf te gedragen als robots. Als gevangenen van onze programmatuur en conditionering.
Hetzelfde heel anders te kunnen aanpakken is niet ‘een’ menselijke mogelijkheid, het is een ander woord voor wat het betekent mens te zijn.
Wat is de grote dreiging van deze tijd? Globalisering? Ongelijkheid? Nationalisme? De groeiende kloof tussen arm en rijk? Zeker. Dat en meer. Maar vooral is het Angst. De angst door de ontwikkelingen onder de voet gelopen te worden. Niet mee te kunnen. In existentiële zin: om niet meer te bestaan. Er niet meer te zijn.
Het interessante: die angst is volkomen terecht. Want de ‘ik’ die we menen te zijn, eindeloos veel van de gedachten waar we ons mee identificeren over goed en kwaad, individualiteit en gemeenschap, mannelijkheid en vrouwelijkheid, vreemd en eigen, eigendom en macht, leven en dood, berusten op drijfzand. Zijn in objectieve zin gewoon niet ‘waar’. En zullen ons dus ook ontnomen worden.
Wie bang is dat de mens zoals we ons die nu denken, ten onder zal gaan heeft gelijk, om de eenvoudige reden dat hem dat bestaansrecht niet is gegeven. Zo is hij niet ‘ontworpen’. Onze beschaving gaat het niet overleven, omdat het helemaal nog geen beschaving is.
De mens van de toekomst weet zich de ander. Ieder ander. En gedraagt zich daarnaar.
Dank, lieve gasten van Changemakerexchange voor het oplichten van tipje van de sluier. In de verte zag ik de nieuwe, niet kapot te krijgen, mens.
