‘Welkom in het Paradijs’. Twee keer binnen twee weken tijd hoor ik gasten zichzelf met deze woorden aankondigen. Ze komen niet binnen met ‘goedemorgen’ of ‘hoe gaat het’ of ‘hier ben ik dan’, maar met de ervaring die ze overviel toen ze het terrein opkwamen. En vóór al het gebruikelijke en beleefde moet die er kennelijk eerst even uit: ‘Welkom in het Paradijs’.‘
Zalig’ om te horen. Want hoe mooi zou het niet zijn als ZeeVELD bij iedere gast het besef tot leven wekt ten diepste een Paradijsbewoner te zijn.
‘Welkom in het Paradijs’.
Ik stel me weleens een wereld voor waarin het journaal iedere avond met deze woorden begint. Met daarna een paar minuten stilte. Tijd om naar binnen te keren. Ruimte ons weer eens bewust te worden in hoeveel liefde en schoonheid we ten diepste geworteld zijn. Waarna we ons pas in tweede instantie, en dan vanuit dat bewustzijn, gaan verhouden met de andere dingen van de dag.Zo’n journaal moet natuurlijk ook een beetje een aardig logo hebben.
En laat dat nu ook aangereikt worden! Op de foto zie je wat gasten vandaag bij wijze van dank voor hun verblijf achterlieten. Een Keltisch kruis zoals dat ook bij ons op het dak staat, gelegd met heilige- of monstransboontjes uit hun eigen tuin.
De kracht van dit beeld: hoe het gelijktijdige of zelfs paradoxale waarheden bundelt. Als wil het zeggen: ‘Welkom in het paradijs’ weten we ons pas echt als we hel en hemel met een even open hart durven te verwelkomen.
