Anderhalf jaar kreeg de Bloeiplaats Transitium de tijd zichzelf uit te vinden. Zoals deze in Malve Dau en Marieke Hildenbrant ook twee moeders kreeg. Die er, samen met het team, over waakten en voor zorgden als was het hun eigen kind. Wat het ook werd. Een overvloed aan moeder-kracht maakte dat honderden (!) hier weer wat meer thuis kwamen bij zichzelf. Soms met wat begeleiding, vaker op eigen kracht. Of beter gezegd: door eigen loslaten.
Wat niet gebeurde: er diende zich niet ook voldoende vaderkracht aan om dit initiatief ook financieel te kunnen gaan borgen. Om precies de reden die voor de gasten aanleiding was te komen. Hoorden we van hen vaak ‘we kunnen met onze vraag nergens anders terecht’, van fondsen en geldschieters was dikwijls de reactie: ‘dit past niet in ons doelgroepen beleid’. Kip en ei dus. Reden voor des te meer lof voor de Haella stichting die juist het vernieuwende karakter van het Transitium reden vond voor een genereuze donatie.
Toch: de zachte krachten van eindeloos veel liefde, aandacht en zorg, legden het af tegen de hardere kracht van het geld. Een heel veel kapitaalkrachtiger organisatie kocht het Antonius. De Bloeiplaats moet nu de deuren sluiten.
Hoe, waar en wanneer nu verder? De opgedane ervaringen van de Bloeiplaats zullen in een gedegen evaluatie worden verwerkt. Geduld, moed, beleid en trouw, maar vooral ook: een open oor en oog, zullen ons daarna vast en zeker de te zetten vervolgstappen zullen onthullen. Een wonderbaarlijke ontdekking openbaarde afgelopen jaar dat er op het terrein van ZeeVELD nog aardig wat bijgebouwd mag worden, dus wie weet.
Voor nu loopt echter de eerste etappe van een avontuurlijke reis ten einde. Gasten, Malve, Marieke, team, namens Jan XVII: eindeloos bedankt!
Transitium en avant!
