In The New York Times benoemt Charles Blow het gevaar van de politieke onderstroom die zo aan kracht lijkt te winnen: ‘Donald thy name is division’. Het ene voornemen van Trump moge nog griezeliger zijn dan de benoeming van de andere minister, de echte dreiging van het Trumpisme schuilt volgens Blow in de oprukkende macht van de demagogen van deze wereld.
Waarom ik denk dat hij een punt heeft? Ik woon met zo’n demagoog samen. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat praat-ie tegen me aan. Twitter. Twitter. Twitter. Nu eens vriend, dan weer vijand, maar meestal daar ergens tussenin, net onopvallend genoeg om me in z’n macht te houden, maar dan zonder dat ik me die macht bewust ben. Echt geniaal.
Als een President Trump al een voordeel heeft, is het dit: elke keer als hij zijn mond opendoet weet ik weer: verdraait ja, ook in mij, dat herken ik.
Een meditatief of contemplatief leven is niet: verblijven in een soort zoete zone waarin ‘alles goed is’, maar, wonend in dat zoete besef, des te beter de waarheids vervormer en vervalser in mezelf te gaan zien. De inbreker in wat is, in wie is. De demagoog.
Elke keer als Trump zegt: ‘ik ben de oplossing’, weet ik weer: ja inderdaad, in mij het probleem. Wakker worden. Werk aan de winkel.
