Waar zouden we zijn zonder wachtwoorden? Om de telefoon te ontgrendelen, onze bankzaken te regelen, boodschappen te doen, ook ver-van-huis nog bij onze e-mail te kunnen. En hoe vaak gaat het daarbij niet net mis. Bij mij althans wel. Een verkeerde aanslag en alles loopt vast. Waarna we de keuze hebben om even diep door te ademen en het in alle rust nog eens te proberen, of om geïrriteerd op het toetsenbord te gaan hameren.
Gek genoeg werkt het in het leven net zo.
Ongelukkig, bang, benauwd, boos of onrustig? Ergens in de aanloop naar deze gevoelens hebben we een verkeerd wachtwoord ingevoerd. Zijn we gaan voortborduren op een foutieve aanname. Over het leven, over anderen, over onszelf. Kozen we in plaats van de juiste aanslag, de verkeerde afslag. Met als gevolg dat we, de nodige innerlijke kilometers verder, opgezadeld zitten met gedachten en gevoelens die we liever kwijt dan rijk zouden zijn.
En natuurlijk kunnen we dan voor Optie Eigenwijs kiezen; de situatie dramatiseren en daar blijven hangen waar we liefst niet zouden zijn. Maar net als in ons digitale leven kunnen we ook in ons dagelijks bestaan altijd weer besluiten de situatie vlot te trekken en de terug-naar-af-route in te slaan. Het enige wat ervoor nodig is: de ruiterlijke erkenning ‘kennelijk heb ik weer eens een fout gemaakt’.
Wie het zichzelf makkelijk wil maken – en ik geef toe, dat vraagt om enige moed – leidt daarbij de aandacht niet af door wat kleine foutjes toe te geven, maar focust daarbij steeds direct op die grootste van alle existentiële misvattingen: de overtuiging dat ons ‘ik’ ons tot bron en norm zou zijn. Dat onze gedachtes of duiding van onze gevoelens, ‘waar’ zouden zijn om de simpele reden dat wij deze toch maar mooi zelf voortbrengen!
De zin van heilige teksten: ons te verlossen uit de gevangenschap in dit soort misverstanden. Klaarheid te brengen in ons begrip van wat we denken en voelen.
Als voorbeeld zou ik waarschijnlijk niet zo snel bij Psalm 110 zijn uitgekomen, ware het niet dat deze door Handel zo prachtig op muziek is gezet en ik je de aanstekelijke uitvoering van Vox Luminis niet wilde onthouden.
Vrij vertaald: je bestaat om geen andere reden dan om het liefdeswoord dat ook jou je leven inblaast, tegen de klippen op, tegen alle misinformatie in, te verspreiden. En hoe completer je je menselijke fragiliteit durft te omarmen, des te beter zal dat je afgaan.
