“Geen zaliger vakantie dan die van onszelf”
In VOLZIN, magazine voor zingeving en samenleving, mocht ik meedenken over ‘Het ultieme vakantiegevoel’. Hierbij:
‘Bij God alleen verstilt mijn ziel, van Hem komt mijn bevrijding’, dicht psalm 62.
Bevrijding van wat? Van onze verslaving aan wat ik graag ‘misverstand ik’ noem: de optelsom van gevoelens, gedachten en fysieke sensaties waarmee we ons identificeren.
Maar terwijl ik je dit schrijf besef ik: hier haken veel lezers af. De gewoonte om wie we zijn te laten definiëren door wat we denken en voelen, is als een pantser. Iedere notie die daar vraagtekens bij zet, ketst erop af. We zijn met alles en iedereen, de vakantie inbegrepen, zo druk, dat we voor het ultieme vakantiegevoel niet eens openstaan. Hoe onbewust ook, bij voorbaat hebben we daar al een beeld bij, wat ‘ultiem’ per definitie reduceert tot beperkt; tot ónze voorstelling ervan.
voldoen. ‘Niks aan m’n hoofd’. ‘Tijd om te lezen’. ‘Uitzicht op zee’. Niet moeilijk doen, gewoon schrijven. Zo’n zeven minuten lang. En houd daarbij je pen in beweging. Komt er niets naar boven? Schrijf dat met zoveel woorden op. Of noteer herinneringen aan geslaagde of juist vreselijke vakanties.
Leg dan je pen neer en ontspan. Adem in door je neus en uit door je mond en word je bewust van wat er in je lijf gebeurt. Ook weer zeven minuten.
Plak nu je aantekeningen op de muur, ga er voorstaan, en draag ze uit volle borst voor. Als vormden ze een betekenisvol gedicht. En nog eens en nog eens. Ook weer zeven minuten lang. En zodra je een verandering begint te ervaren in de gevoelswaarde van wat je voordraagt, alsof het wat verder van je af komt te staan, zet je een stapje terug; neem je er ook fysiek meer afstand van.
Zo kan geleidelijk tot je gaan doordringen: wat ik voorlees en wie ik ben, zijn twee. Waarmee de koffer voor je ultieme vakantie gepakt is. Geen zaliger vakantie dan die van ons vermeende zelf.”
