In april 2022 realiseerden we in de slaapvleugel van ZeeVELD een zelfstandige retraite studio. Onverwacht veel gasten hadden het er inmiddels geweldig naar hun zin. Maar zo mooi als het binnen was geworden, buiten wachtte nog een allerlaatste klus. Een ingreep om het verblijfsgebied van onze groepsgasten beter te scheiden van dat van onze individuele bezoekers. En nee, we wilden geen schutting of heg of iets anders wat er als een afscheiding uit zou zien. Want wat doet de mens dan? Inderdaad, die gaat op onderzoek uit, naar wat daarachter wel te zien mag wezen…
Wat de situatie compliceerde: door de wat hogere ligging bood een uitkijkduintje van de groepsgasten extra goed zicht op het terras van de studio. Uitzicht voor de een, bleek inkijk voor de ander.
De even geniale als simpele oplossing die de landschapsarchitecten van Landschap Noord Holland aandroegen: om het uitzichtduin af te graven tot weilandniveau en om de direct aangrenzende meters tuin, voorheen van weilandniveau, op hun beurt op te hogen tot het niveau van het voormalige uitzichtduin.
Een flinke graafmachine, twee ervaren landschapswerkers, drie vrachtwagens met extra zand, nieuwe beplanting en eindeloos boetseren ter plekke verder – hier wat hoger, daar wat lager, hier een wat geleidelijker en daar een wat steiler verloop – en het wachten is slechts op het verstrijken der jaren. Dat het nu verwonde landschap zal gaan helen. Zodat men over een jaar of vijf niet beter weet of het droeg altijd al de fortuinlijke mogelijkheid in zich twee verblijfsgebieden op een volkomen natuurlijke manier van elkaar te scheiden.
