Levensvragen
Waartoe is de mens op aarde? Wie ben ik? Van waaruit en waartoe leef ik? Mijn bestemming, wat is dat en hoe kom ik daar? Wat is de relatie tussen mijn leven en dat van anderen? Het leven, mijn leven – wat kan ik ermee, wat moet ik ermee? In Zeeveld gaan we deze en andere levensvragen vanuit een dubbel kader te lijf. Het ruimere kader is dat van de joods-christelijke traditie. Daarbinnen oriënteren we ons in het bijzonder op de monastieke traditie van de Benedictijnen. Met beide tradities zijn we aanhoudend in dialoog. Om welke vormen, woorden en wegen vraagt de geest die er uit spreekt, in onze tijd? En hoe verhouden deze tradities zich met de levensbeschouwelijke scholen uit andere culturen?.
Paradox
Een op het eerste gezicht vreemde tegenstelling, karakteriseert daarmee ons leven. Onze vragen zijn hoog gegrepen. Je zou al snel een hoogdravend leerprogramma verwachten. Niets is minder waar.
Eenvoud
Als we ons ergens mee bezig houden, dan is het wel met wat ogenschijnlijk gewoon is en laag bij de grond. Dát met bezielde aandacht, met open oor en oog tegemoet te treden: zie daar een van de twee belangrijkste componenten van ons leren. Bewust de afwas te doen. Aandachtig de trap op te lopen. Met liefde het pad aan te harken. Zorgvuldig de telefoon op te nemen. Werkelijk aanwezig te zijn voor wie of wat ons leven kruist. Steeds weer te vertragen waar we ons opgejut voelen. Te verstillen waar onrust ons dreigt te overmeesteren.
De grondoefening die dit alles draagt: Liber.
Aarden
Zo oefenen we ons in de kunst van het aarden. Naarmate we de diepste grond van ons bestaan dichter naderen worden we ons bewuster wat het betekent mens te zijn; waarachtig onszelf te zijn. Leren we ons daar steeds wat beter aan over te geven, daar beter uitdrukking aan te geven.
Vallen en opgericht worden
Wat doen we de hele dag? Samengevat: we vallen en worden weer opgericht. Steeds weer vallen we in de kuil van onze eigenwaan; doen we ons voor als waren we de gevangenen van ons hoofd: zoals dat zich de dingen denkt, zo zit het! Waarop we weer tot de orde geroepen worden door de focus en structuur van ons leven. Die geen ander doel hebben dan ons steeds weer terug te brengen bij het weten van ons hart; ons te bevrijden uit de engte van mentale constructies en te plaatsen in de ruimte van ons diepste weten.
Moeilijk en mooi
Het is een confronterend proces. Het leven zoals zich dat concreet aan ons presenteert, blijkt dikwijls haaks te staan op wat we ons ervan hadden voorgesteld. Zo hevig in te druisen tegen wat we gehoopt of gedacht hadden, dat we liever zouden vasthouden aan de ontkenning van wat is, dan deze los te laten om de ervaring van het zijnde te ondergaan. Maar het is ook een dankbare weg. Want áls we dan durven loslaten, blijkt het leven betekenisvoller dan we in onze stoutste dromen voor mogelijk hielden.
