Het verschil tussen loslaten en loslaten
Tussen loslaten en loslaten bestaat een wezenlijk verschil. Wie wil leren loslaten maar tegelijkertijd, hoe onbewust ook, slechts rond het vermeende inzicht van de eigen persoon, de eigen tijd en de eigen cultuur tolt, ziet over het hoofd dat geen mens zowel het object als het subject van zijn eigen leerproces kan zijn. Zulk loslaten heeft minder met de menselijke realiteit te maken dan met zweefkunde.
Wie niet ook zijn gezonde verstand wil loslaten, laat als eerste stap de overtuiging los dat de wereld met hem is begonnen en zal eindigen. Dat hij, zijn tijd, zijn cultuur, de waarheid over de mens in pacht zou hebben.
De geschiedenis…is niet met ons begonnen
Daarom oefenen we ons in Zeeveld in ‘gegrond’ loslaten. Die vorm van loslaten die begint en eindigt met de erkenning dat er zoiets bestaat als ‘geschiedenis’. Dat de kunst van het loslaten zo oud is als de mensheid zelf. Dat daar ervaring mee is opgedaan. Daarop beogen we in Zeeveld voort te bouwen. Door aan te sluiten bij die inzichten, gedragingen en leermethoden die effectief zijn gebleken. Voor het welvaren en welzijn van de menselijke soort, en voor die mensen in het bijzonder, die zich geroepen voelen hun hele hebben en houden te wijden aan de vragen rond, en de bewuste beoefening van, het mens-zijn. Het gemeenschappelijk oefeninstrument: de Liber methodiek.
Psalm 51: Miserere mei: luister hier
Loslater par excellence
In Jezus van Nazareth zien we onze voorbeeld loslater. Helemaal mens, volkomen authentiek, totaal in balans. Ons loslaten ontleent zijn inspiratie en richting bovenal aan de geest die uit diens leven tot ons spreekt. Op een wat praktischer niveau oriënteren we ons in het bijzonder op de manier waarop Benedictus van Nursia die geest in een aantal leefregels vertaalde.
