Bijkomende schade van de oorlog in Oekraïne: ieder verslag erover sterkt ons in de illusionaire overtuiging dat het leven een machtsstrijd is waar oorlog nu eenmaal bij hoort. Nieuws van het oorlogsfront is als besmet water dat steeds diepere lagen van ons bewustzijn vergiftigt.
Daarom, voor wie wel wat bemoediging kan gebruiken in een tijd waarin machtsdenken weer steeds normaler lijkt te worden: ons diepste menselijk potentieel ligt niet in onze macht over mensen en dingen, maar in de inzichten die ons ten deel vallen door het bewust praktiseren van onmacht. Door bijvoorbeeld de moed op te brengen ons verlangen naar macht passief en woordeloos onder ogen te zien. Net zo vaak en net zo lang tot dit zichzelf herkent als de illusie die het is. En we ons weer opgenomen weten in onze verbondenheid met allen en alles.
Ironisch genoeg weerhouden niet alleen huis-, tuin en keukenbeslommeringen ons er vaak van de potentie tot machteloosheid in onszelf te cultiveren. Onbedoeld kan ook onze gehechtheid aan rituelen die bedoelen ons uit verdovende denk- en doe-patronen te bevrijden, ons daarin juist gevangenhouden.
Bij de deur van de kapel van ZeeVELD hangen schoenrekken. Ze bieden voldoende ruimte voor alle schoenen van alle deelnemers aan deze of gene meditatieve of rituele bijeenkomst. Interessant genoeg heeft meestal zeker de helft van hen aan die rekken volstrekt geen boodschap. Zo gefocust is men op wat er achter die deur gaat gebeuren, dat de aandacht voor wat er voor die deur aan de orde is, er volstrekt bij inschiet. Men zet de schoenen plompverloren midden op het rek zonder erbij stil te staan dat er voor anderen ook nog een plekje moet overblijven. Of ziet het hele rek over het hoofd en laat de schoenen daar staan waar men eruit stapt.
Misschien is het een idee om je dit beeld bij een volgend bericht vanaf het strijdtoneel eens voor ogen te halen. Druk op de stopknop van de afstandsbediening, leg de krant neer en vraag jezelf: met hoeveel aandacht heb ik mijn schoenen bij de deur van mijn bewustzijn neergezet? En neem vervolgens eens de tijd om leeg, aanwezig, woordeloos en machteloos te worden voor het geweld van je eigen oorlogen; met jezelf, met anderen, met situaties.
Gaat je dat makkelijk af, of betrap je jezelf al snel op een verlangen aan die innerlijke strijd een einde te maken, deze met de een of andere vorm van psychisch geweld te bedwingen?
‘Grote stappen snel thuis’ bestaat niet. Schijn bedriegt. Meer F-16s nu, leiden tot weer meer oorlogsgeweld in de toekomst. Zoals meer bidden of mediteren om te ontkomen aan de eigen onvrede met het moment, zich al snel kan vertalen in een groter onvermogen in verbinding te staan met de feitelijkheid van de toekomst.
Je schoenen met aandacht in het rek te leren zetten. Steeds maar weer opnieuw. Tot gek wordens toe. Wat een leven in vrede met onszelf en onze omgeving praktisch zo lastig maakt, is dat het theoretisch zo beledigend eenvoudig is.
