Soms zijn we het ons bewust, meestal niet: eindeloos vaak welt er een innerlijk ‘nee’ in ons op.
En telkens staan we dan voor dezelfde keuze.
Of we laten ons door dit ‘nee’ inpakken en ontvoeren, weg van onszelf, naar het Benepen Land van Nee, waar het dualisme alleenheerser is.
Of we nemen de tijd. Blijven zitten waar we zitten en verroeren ons niet, heel dicht bij onszelf, bij alles wat ‘nee’ in ons roept. Om het met aandacht, liefde en geduld te verwelkomen. Z’n zegje te laten doen en te doorvoelen. Net zo lang totdat we ons weer burgers van het Grote Rijk van Ja weten. Het koninkrijk van de non-dualiteit. Waar we onze nee’s en ja’s niet bedenken, maar ingefluisterd krijgen.
